هــزار مــرتبه جــانـم بگیر و جانم ده            سپس کرم کن و یک لحظه رو نشانم ده
به زیر خاک قدم های خویش خاکم کن            غبــاری از سر کویت به ارمغــانم ده

ز خشک سالی اشکم نمانده برگ و بری            کــرامتی کن و اشکی به دیدگــانــم ده
ز کوی خویش جوابم مکن، بیا و مرا            سگی حساب کن و مشتی استخوانم ده
به زیر کــوه فــراق تو تا علــم گـردم            میــان ســرو قــدان، قــامت کـمانم ده
بسوز، حـنجـره ام را به آتش جگــرم            خــروش نــالۀ یا صاحب الــزّمـانم ده
به چـشـمـۀ ظـلماتــم نـیــاز نیست بیــا            شهید خویش کن و عمــر جــاودانـم ده
سرور و غم چه تفاوت کند حکیم تویی            همــان که هست قبــول درت همانم ده
شرار نالۀ دل بغض شد به حنجـره ام            بیــا و گــوش به الــغـوث، الامـانـم ده
مرا تخلص میثــم به نظم کـافی نیست            زبـان مـیــثــمـی ام آرزوست؛ آنــم ده